Zawód coacha, podobnie jak programisty, piarowca czy project managera ukonstytuował się na przełomie stuleci i przeżywa swój rozkwit w pierwszych dekadach 21. wieku. Podobnie jak tamte – a w odróżnieniu do zawodów takich jak lekarz, rolnik czy architekt – choć widnieje w urzędowych wykazach zawodów, nie ma sprecyzowanych wymagań kompetencyjnych czy kwalifikacyjnych, które określałyby czy ktoś, kto twierdzi, że go uprawia, spełnia kryteria zawodowości czy nie. Stąd, na fali mody i nieraz wskutek zwykłej ignorancji, za coachów uchodzą osoby, które bynajmniej nimi nie są, a więc na przykład mówcy motywacyjni, doradcy, psychologowie, mentorzy czy nauczyciele.
W tym tekście zamierzam, możliwie klarownie, przedstawić (1) na czym polega zawód coacha w jego aktualnym rzeczowym znaczeniu; (2) na jakich założeniach filozoficznych i podstawach naukowych się opiera oraz (3) jakie są kluczowe kompetencje coacha, a także (4)
